Lobkes kinderen

16/10/2005

Hobby

Moby heeft een hobby. Die hobby heet Silke. Hij ontdekte het zomaar opeens: alle broers en zussen hebben uitsteeksels waar je ze aan vast kunt houden. En daarna kun je er dan mee in de rondte lopen en zo, dat is leuk! Met iets rondhollen vindt Moby sowieso leuk, hij voelt zich dan reuze stoer. Nu had hij ontdekt dat je ook rond kunt lopen met je zus. Hij greep Silke bij haar staart, Silke viel en hop! daar ging ze! Moby wandelde de ren rond en Silke werd op haar rug meegesleept alsof ze een misdadigster was. Niet dat ze zich dat zomaar liet welgevallen, zeker niet, ze krijste alles bij elkaar en zodra ze Moby maar even binnen bereik had, beet ze hem venijnig in zijn benen. Moby liet niet direct los, maar toen Silke op hem los begon te meppen en tekeer ging als een regelrecht viswijf, koos hij eieren voor zijn geld. Silke was zo boos dat ze Moby nog achterna zat en een paar keer bovenop hem sprong om het flink af te tuigen. Niet dat dat zo enorm aankwam, want Moby is letterlijk twee keer zo zwaar als Silke: de grootste en de kleinste stonden tegenover elkaar, het was net "anderhalve cent". Waar we eerst nog dachten dat er een helpende hand geboden was, weten we nu beter. Silke kan zich uitstekend redden, ze is zo venijnig als ze klein is.

14-0-2005

Cynthia komt spelen!

Vandaag is het feest, want Cynthia komt spelen!

Spelen is natuurlijk een ruim begrip, vooral als het om zesjarige meisjes en zes weken oude pupjes gaat. Spelen wil in dat verband zoveel zeggen als zitten in het gras, aaien en pupjes je handen laten vangen, speeltjes voor ze heen en weer bewegen en verder je laten beklimmen. Voor de pups was Cynthia de Mount Everest en voor Cynthia was al dit geklauter over haar heen helemaal geweldig. Ze had al bijna dagelijks de groei van de kinders scherp in de gaten gehouden, zij was de eerste vreemde die erbij mocht van Lobke. Lobke is haar grote vriendin en dat is wederzijds, en nu mochten de pups dus buiten spelen met Cynthia. Ze ging zitten en liet zich beklimmen en haar reacties waren voor de pups voldoende aanleiding om zich enorm uit te gaan sloven. Ze renden rondjes, keften om haar uit te dagen en doordat Cynthia hier natuurlijk op reageerde door te lachen, werd het een dolle boel!

Na een kwartiertje waren ze allemaal moe en ging het bezoek weer naar huis. Alle pups waren doodop, hoewel teefje 3-stippen, die Moike gaat heten, als enige protesteerde: ze wilde nog veel langer spelen! Maar de rest viel al snel in slaap. Dat was een leuke middag!

12-10-2005

Gevecht met de tijger

Moby heeft van zijn nieuwe baas een tijger gekregen. Die is dus van hem. Je zou zeggen dat pupjes van een week of 5 dat niet weten, maar Moby heeft direct besloten dat dit ding, wat het ook is, aan hem toebehoort. Moby is sowieso zeker van de zaken des levens en hiervan dus ook. Moby heeft een mand, ook al helemaal van hemzelf, al liggen er soms puppen in, en daar moest de tijger heen. Toen dat volbracht was, moest de tijger dood. Dit bleek niet zomaar een spelletje, nee, het was een levenstaak! Eerst moest de tijger in de mand. Dan ga je doen of ie er helemaal niet is. Daara bijt je hem in de achterkant, voorkant, zijkant, overal, maar wel telkens bij verrassing natuurlijk. Dan bespring je hem en schud je hem dood, en wel zo woest dat je zelf ondersteboven valt, maar dat mag. Dit is tenslotte een serieuze zaak en vallen hoort daarbij. Als je de tijger dood hebt gemaakt begin je weer opnieuw, want het moet snel, sneller, snelst, zodat hij je niet ziet aankomen. En als je je daar dan een kwartier mee bezig hebt gehouden neem je de tijger mee in de bek en ga je er lekker mee slapen...

Het leven kan zo simpel zijn. Vraag het maar aan Moby.

10-10-2005

Witneus

Witneus is een apart kereltje. Hij houdt best van gezelligheid maar heeft ook zo zijn voorkeuren. Daar achterin die tuin, dat is maar niks. Niet dat het daar niet leuk is hoor, er staan stoelen en een mand, er is allerlei speelgoed, een kippenren, een waterbak, er is van alles te doen. En daar houden zijn broers en zussen zich dus ook mee bezig, maar niet Witneus. Witneus vindt de andere kant van de tuin namelijk veel leuker. Aan de andere kant van de tuin heb je een schutting waar je door kunt kijken en daar is De Wereld. De Wereld is iets waar je rekening mee moet houden en dat kan alleen als je weet waar het over gaat. Dus moet je zorgen dat je weet waar het over gaat en dan kan alleen als je goed oplet en vaak door het hek kijkt. Witneus heeft geen enkele aspiratie om naar buiten te gaan en in de Wereld, welnee! Hij ligt gewoon met zijn kopje op een randje en kijkt tussen de planken door naar buiten. Daar komen mensen langs, andere dan er hier zijn. Er komen katten langs, ook andere dan er hier zijn. Soms zie je honden, dat ruik je duidelijk, al zien ze er anders uit dan mama en tante Isabel. Er zijn auto's en fietsen en brommers en kinderen. Kinderen zijn leuk, daar moet Witneus van kwispelen al weet hij niet echt waarom. Het is een vreemd iets, die Wereld en Witneus kan er geen genoeg van krijgen. Als hij uitgekeken is gaat ie lekker slapen. Alleen, bij voorkeur. Want dan kan hij eens in alle rust overdenken wat hij vandaag weer allemaal gezien heeft.

8-10-2005

Gilet wordt Bobber

Vandaag zijn de nieuwe baasjes van Gilet geweest. Gilet gaat straks Mellon Bobber heten, heel chic. Hij gaat bij Nederlandse mensen wonen maar wel helemaal in Finland! Niet dat dat zo erg is trouwens. Hij krijgt een tuin van een hectare, dus hij zal vast niet klagen over de woonsituatie aldaar! Die Gilet toch! Hij heeft straks dus een hele hectare om zich zorgen over te maken en ook een baas die liefst de hele dag buiten in de weer is. Wat zal ie het druk krijgen daar!

6-10-2005

Makke

Makke is een vriendelijk en nieuwsgierig meisje. Ze is ook een hongerlapje, dat is een goeie eigenschap voor een pup. Zodra Lobke binnen Makkes bereik is, probeert ze een tepel te pakken te krijgen. Nou, daar is niks mis mee! Of het binnen is of buiten, in het voorbijgaan of als Lobke zit of slaapt, Makke staat vooraan. Als de pups buiten hebben gegeten 's middags mag Lobke erbij. De bak uitlikken is een privilege van moeders en dus mag Lobke dat ook. Dat er dan tegelijk een tiental kinderen aan je tepels hangen is iets dat Lobke voor lief neemt. Als moeder zijnde heb je verantwoordelijkheden en die zijn divers: je met zorgen dat de boel schoon is, dus bakken moeten uitgelikt, plassen moeten opgedweild (soms mag ik het doen, maar soms doet Lobke het) en poep moet ook weg. Plasjes verdwijnen in het gras, poep niet en dus moet Lob dat hele grasveld af om te regelen dat het schoon wordt! Kinderen voeden hoort ook bij de taken van een moeder en Lobke is praktisch, ze voedt dus tijdens het dweilen, zullen we maar zeggen. Lobke is ook rigoureus; zodra ze klaar is vertrekt ze. Vandaag stond ze te ruimen naast het hekje en toen was ze klaar. Er hingen weliswaar een stel kinderen aan de tepel, maar dat was bijzaak vond Lobke: ze sprong over het hekje. Makke heeft een aardige zuigkracht in haar kleine mondje en bleef hangen, zodat ze dus door het hekje van haar moeder werd losgerukt. Dat was schrikken! Ze holde op drie pootjes en onuitsprekelijk zielig naar de andere kant van de tuin, al huilend en piepend.  Grondige controle liet zien dat deze schrik vooral psychisch was en ook later bleek het pootje helemaal in orde te zijn. Makke dacht daar anders over. Ze liep een tijdje toch wat mank. Ze kreeg daarom regelmatig extra controle om te zien of het pootje toch niet dik zou worden, iets dat gelukkig niet het geval was. Maar al die aandacht vind ze dan wel weer erg lekker. Zo lekker dat ze gewoon tijdens de controle in slaap viel...

4-10-2005

Slapen in het perk

Vandaag hebben de pups iets nieuws ontdekt. Omdat het weer enorm meezit zijn ze dagelijks buiten vanaf een uur of een. Dan is het gras droog en is het prima toeven in de tuin. Omdat het best warm kan worden in zo'n beschutte hoek, zoeken de jongelui naar een plekje waar ze koel kunnen liggen. Dat bleek te kunnen onder een nogal breed uitdijende Oost-Indische kers, die over het pad gegroeid is, maar al dat bloem en blad was een uitdaging die je als pup zijnde enorm uit de slaap houdt; er werd dus niet zozeer geslapen als wel gesnoeid. Maar ja, daar krijg je het dan weer warm van en zo werd er dus gezocht naar een andere plaats om te slapen. Omdat de dames en heren nog net door de mazen van het hekje passen, gingen ze er dus ook door. Ze kwamen uit in het perk erachter. Nou gaan we binnenkort verhuizen dus de planten die niet opgegeten mogen worden zijn al verhuisd en zo ontstond er een perk waar je je als wetterpup uit mag leven. Dat was wel even een groot succes! Er werd ijverig gegraven en na een tien minuten pittig aanpoten was daar een kuil ontstaan van zeker tien centimeter diep: voorwaar niet slecht als je net een maand op deze wereld bent! Van al dat werk zijn ze zo moe geworden dat ze spontaan in slaap vallen en zo een ondefinieerbaar hoopje pups produceren: je kunt niet meer zien waar de ene ophoudt en de andere begint! En over onherkenbaar gesproken, er is ook niet erg duidelijk meer wat voor planten er daar hebben gestaan. De jongelui hebben gekozen voor het perk met kruiden en zijn vermoedelijk op iets rustgevends gestuit, want ze hebben enkele uren geslapen op dat warme en zonnige plekje. Toen werden ze wakker en hadden ze honger. Ach ja. Niets nieuws onder de zon. Het leven van een pup is uitstekend, lijken ze te denken. Beetje spelen, eten, slapen... en zo is het ook.

2-10-2005

Buiten spelen

Vandaag hebben de jongelui voor het eerst buiten gespeeld. Dat was effe spannend zeg! Het gras had een verbluffend effect op de jongelui, die kriebel aan hun buik maakte ze allemaal even uitgelaten. Tjitske was er uiteraard het eerste aan gewend. Terwijl iedereen na de papmaaltijd nog een slokje bij mama Lobke ging halen, ging zij al op boevenpad. Silke, de kleinste van de dames, ging met haar mee, die vindt nieuwe dingen ook erg leuk. Samen ontdekten ze dat je door het hekje kan (ja, nóg wel) en dat er achter het hekje ook plek is om te liggen. Er zijn ook kippen, wat dat precies zijn is nog onduidelijk maar in elk geval erg interessant. Dan bleek er ook een waterbak te zijn, ook leuk! Terwijl Lobke haar overgebleven acht kinderen voedde hadden Silke en Tjitske het maar druk. Het ergste was nog wel dat er meer waren die mee gingen op onderzoek, maar die kwamen braaf weer terug toen Lobke haar ongenoegen uitpiepte. De twee dames echter niet. Lobke had een dilemma want hoewel ze wilde weten wat de kinderen uitspookten, wilde ze de kinderen die lagen te drinken ook niet storen. Gelukkig kwamen de jonge onderzoekers ook weer terug om een slokje te halen, want de wereld was zelfs voor een ondernemende Tjitske toch wel erg groot. Ze wil terug naar haar moeder en Silke ook. Een slokje drinken valt niet mee, want dikke Bertha doet haar bijnaam eer aan, ze is nog steeds veruit de grootste en het is duidelijk waarom: ze eet als eerste en stopt als laatste. Moby heeft deze kunst inmiddels afgekeken en ook hij begint aardig dik en rond te worden. Ook Moos, de witte reu, is aardig groot inmiddels en langs die drie dikzakken moeten Silke en Tjitske zich zien te werken om een welverdiend slokje te halen. Lobke heeft hier inmiddels geen geduld meer voor en net als de dames hun doel naderen staat mama op en loopt ze weg. De twee avonturiers hadden geen puf meer om hun moeder achterna te gaan, ze bleven liggen en vielen ter plekke in slaap. Het leven is een vermoeiende zaak, dat blijkt.

30-9-2005

Hekjes

Vandaag hebben we de ren geplaatst. De dames en heren aten al buiten de werpkist en begonnen steeds meer belangstelling te krijgen voor de rest van de wereld. Een mens kan geen tien pups tegelijk in de gaten houden, dus de ren werd opgezet, om de wereld die zo spannend is tenminste enigszins af te bakenen.

De ren plaatsen betekent dat de kamer voor ons wat kleiner wordt zodat de ruimte voor de pups wat groter wordt, maar dat is niet erg. Tenslotte zijn zij wel met z'n tienen! Toen de hekjes eenmaal stonden mocht de opening van de kist definitief open, zodat de pups naar believen in en uit kunnen wandelen. Nou ja, wandelen is een groot woord. De pootjes doen nog niet helemaal wat de pups in gedachten hebben, maar vooruit komen ze wel en vaak met verbluffende snelheden! Maar dat geldt niet voor allemaal. Dikke Bertha wandelt gewoon de kist uit alsof ze dat haar hele leven al doet, maar Gilet vertrouwt de zaak niet. Hij doet voorzichtig aan en kijkt goed rond, voor zover zijn nog niet goed ontwikkelde oogjes dat toelaten. En ja, na een meter heeft hij het al door: er staat een hek! Terwijl Moby gezellig een dansje doet met de Witte reu, komen alle zorgen van de wereld duidelijk op Gilets schouders neer, hij is als enige op de hoogte van dit vreemde ding! Gelukkig komt Witneus eraan en ook die ontdekt nu dat er Iets staat tussen hem en de rest van de wereld. Dat is gek! Witneus loopt eens rechtdoor, maar helaas, dat gaat niet. Gilet zit te kijken; hij wist dit al maar ja, niemand luistert weer naar hem! Het is zijn lot, lijkt hij te denken, hij ziet van alles en dat stelletje losbollen speelt maar raak of er niks aan de hand is! Witneus heeft tenslotte geconstateerd dat dit weliswaar een raar ding is, maar als je er maar niet hard tegenaan loopt valt het wel mee. Hij houdt het voor gezien en loopt weg. Er is nog genoeg te ontdekken, zoals een waterbak, een mand waar je met heel veel in kan, een touw om mee te spelen, o, van alles en nog wat!  Hij heeft het maar druk. Gilet niet. Die kijkt nog steeds naar het hek. Hij wil dóór het hek. Maar helaas, dat gaat niet. En terwijl de rest speelt gaat Gilet slapen. Bij het hek. Want je weet maar nooit.

28-9-2005

Karaktertje

De diverse karakters van de pups worden steeds duidelijker zichtbaar. De grootste haaibaai van de teefjes is Tjitske. Zij is de oudste en misschien speelt dat wel mee in haar gedrag, wie zal het zeggen...? In elk geval is zij vanaf het allereerste begin haantje de voorste geweest. Toen ze een week was lag ze al naast de kist omdat Lobke eruit stapte en Tjitske niet van plan was de tepel los te laten, en zo eindigde ze dus onder luid protest op de vloer van de kamer. Toen ze twee weken was, was ze de eerste die protesteerde en haar bij de ingang van de kist luidkeels zat te roepen als Lobke even de poten ging strekken. Ze was de eerste die begon met het karakteristieke "loeien" zoals Wetterhounen dat doen en door haar gezang, dat ze overigens nog in een kinderlijk hoog falsetstemmetje ten gehore bracht, deden de andere spontaan mee. En toen de dames en heren drie weken waren, begonnen ze al snel de geluiden te herkennen die erop duiden dat er in de keuken eten voor ze wordt bereid. De eerste die het door had was uiteraard Tjitske, wat merkbaar werd door een schelle kreet. Nou doet ze dat wel vaker en dan reageert een mens er niet direct meer op. Want het is een aandachtstrekkertje, ze holt voor de lol heen en weer door de kist terwijl haar broers en zussen haar met verbazing gadeslaan, en onderwijl stoot ze oorlogskreten uit, pakweg drie keer per minuut. Ja, wat moet je ermee? Niks, we zien het maar als stemoefeningen. Toen er dus ditmaal weer zo'n kreet klonk, ging ik rustig door met roeren. Maar bij binnenkomst in de kamer bleek mevrouw het voor elkaar te hebben: ze was uit de kist! Ze moest zich aan de rand van de ingang hebben opgetrokken en vervolgens over diezelfde rand zijn heengeduikeld. Ze was niet geschrokken, alleen maar hoogst beledigd: was ze eindelijk uit die kist, stond er niet eens een bak pap klaar voor de moeite! Ondertussen zaten haar familieleden keurig waar ze hoorden, op een rij in de kist en te wachten op eten, en liep mama Lobke heen en weer, want ja, dat wurm was dan wel in orde maar ze hoorde toch niet uit de kist maar erin en het blijft toch je kind, zoveel was duidelijk. De bak dus maar snel neergezet en de pups er allemaal bij, want Tjitske was best bereid te proberen of ze het misschien allemaal in haar eentje op kon eten. Pas na het eten en het toetje van mama, terug in de kist, was ze over de adrenalinestoot heen die ze blijkbaar toch had gekregen van haar avontuur en viel ze eindelijk in slaap. Die Tjitske. Dat kan nog wat worden als ze groot is!

26-9-2005

Pap!

Lobkes pups zijn nu drie weken oud. Lobke is een prima moeder en hoewel haar melk wat moeilijk op gang kwam gaat het nu allemaal uitstekend. De pups beginnen allemaal eigen karakters te ontwikkelen en daar zie je steeds meer van! Daarom ook van dit nest van deze plaats regelmatig een verslag van de wetterkinderen van Lobke.

Omdat Lobkes melk wat moeizaam op gang kwam hebben de 5 dames en 5 heren van Lobke in hun eerste week bijvoeding genoten. Inmiddels zijn ze echte hondjes met duidelijk eigen karakters geworden. Sinds drie dagen zijn we begonnen met de jongelui te wennen aan vast voedsel en we beginnen dan altijd met vlees. Dat ging goed en dus kregen ze vandaag voor de eerste maal pap. Dat was even wennen.

Wordt je als klein wurm uit je veilige kist gehaald en op de grond gezet, zomaar tussen de mensen, staat daar een rond ding met spul... Dat ruikt dan lekker maar ja, hoe moet je als wetterkind weten dat je moet likken, slobberen, happen? Het viel dus niet mee voor de meeste.

Dikke Bertha, die zo heet omdat ze de grootste en de dikste van allemaal is, begreep er helemaal niks van. Ze blééf maar aan de zijkant van de bak snuffelen en snapte niet hoe je er nou ín kwam! Klein teefje, die toevallig wel kleiner is dan de rest maar bepaald niet dommer, snapte het meteen. Ze dook in de bak en kwam er pas uit toen er niks meer te halen was. Teefje domino vond het allemaal erg duidelijk en Tjitske, het oudste teefje, snapte het ook meteen.De heren waren wat minder snel maar hadden het ook vrij vlot door. Het Vijfde reutje zat gewoon in de bak zelf en at zich helemaal vol. Daarna waren de pups allemaal moe. Ze mochten dus weer naar huis en dat vonden ze een goed plan. Lobke niet, want die vond dat ze nog lang niet schoon waren en stapte dus ook in de bak. Dat vinden haar kinderen dan weer een uitstekend idee, want ze kregen een toetje aan huis! Je zou denken dat er geen ruimte meer was, maar dat bleek reuze mee te vallen! Lobke legde zich er maar bij neer, ze heeft momenteel zoveel melk dat ze heus wel van de druk af wil en liet ze dus hun gang gaan. Daarna viel het hele spul als een blok in slaap. Prima geregeld, vond Lob. Zo komt een moeder ook nog eens aan zichzelf toe!