Ons mooie, allerliefste, unieke wettermeisje is niet meer. Het onvoorstelbare is gebeurd.

Na de voortijdige dood van onze eerste wetter, Lobke van Smahusum (4 jr, 3 mnd), duurde het een jaar voor wij een nieuwe wetter aandurfden. Dit verdriet wilden we niet nog eens meemaken.

Sterre Rinne Roos, DE Rinne Roos voor wie haar kende, werd geboren in Roosendaal bij Miranda Wielhouwer.  Een Roosje uit Roosendaal voor de Roosendaaltjes. Vanaf het eerste moment dat wij op kraambezoek kwamen, kozen wij niet haar, maar koos zij ons, waar wij het helemaal mee eens waren.

Vanaf de eerste week dat zij bij ons was, deed ik, Mirjam, (puppy)jachttraining met haar bij Anjolien Kooreman. Ook Anjolien wond zij om haar kleine wetterpinkje. Rinne Roos genoot van de trainingen en ontwikkelde zich tot een heerlijke steady hond. Helaas vond ze zwemmen maar niks, zodat een C diploma er niet inzat. Plezier hadden we evengoed wel.

Intussen behaalde Rinne Roos  op shows in vlot tempo de benodigde punten. In april 2009 werd zij beste teef op de clubmatch van de NVSW en diezelfde maand was haar Nederlands jeugdkampioenschap een feit.

Even zo vlot haalde zij even later het Nederlands kampioenschap binnen. Want ze was niet alleen prachtig gebouwd met een mooie vacht, ze had ook uitstraling. Daar stond een persoonlijkheid in de ring.

De band tussen Rinne Roos en mij groeide en verdiepte zich. Van pure blijdschap sprong zij dikwijls in mijn armen en nestelde zich met de achterpoten om mijn heup en de voorpoten om mijn nek. Later zat zij het liefst op of naast mijn schoot, eigenlijk was zij een hond uit rasgroep 9 leek het wel.

Bij het spelletje “komt een muisje aangelopen” , kriebelend van buik naar nek, lachte zij echt voluit.

Van de stabijpups die met zekere regelmaat bij ons werden geboren, genoot zij volop. Toen Willemijn mocht blijven, nam Rinne Roos de opvoeding van moeder Orpa al gauw over. Stabijpupje Willemijn werd met laconieke en ietwat lompe wetterhand mild opgevoed.

Rinne Roos en ik gingen samen op vakantie, twee weken in de caravan. Met een speciaal riempje zat zij op de passagiersstoel naast mij en leek met haar eigenwijze hoofd overal commentaar op de geven. Wij waren het altijd erg met elkaar eens.

Op de boot naar Schiermonnikoog kwam er een meneer naar mij toe die zei: “Mevrouw, ik heb niets met honden, maar zelfs ik zie wat voor een bijzondere band er tussen u en uw hond is, het ontroert mij zeer.”

En zo was het ook. Wij waren de hele dag woordeloos met elkaar in gesprek.

Als Marjolein iets van haar wilde, keek ze altijd even naar mij om te checken of het echt wel ok was. Ws er visite dan zat zij steevast op iemands voeten, en liet zich graag aanhalen. Maar luisteren deed ze maar naar één persoon, naar mij, haar baas. Alleen als ik er niet was, wilde ze ook wel luisteren naar Marjolein, maar wel met de nodige tegenzin.

In juli 2011 heeft zij haar enige nest gehad: het Rinne Roos Consort - 2 reuen en 6 teefjes, waarvan wij  een teefje gehouden hebben. Willemijn kreeg twee weken eerder haar eerste nest. Al gauw werd er geen onderscheid meer gemaakt tussen stabij-of wetterpup, de pups dronken bij de eerste de beste moeder die ze tegenkwamen en alle pups kregen een gemengde wetter-stabij(op)voeding.

In 2011-‘12 vergezelde zij mij toen ik wegens verandering van werk 8 maanden lang tijdelijk in een tuinhuis in de bossen van Zeist kwam te wonen. Iedere maandagochtend vertrokken wij bepakt en bezakt uit Friesland en keerden vrijdagavond weer terug. Zij mocht mee naar mijn nieuwe werk, wachtte in de auto bij het boodschappen doen en was gezellig gedurende de hele week mijn aanspreekpunt. Natuurlijk weer naast mij op de passagierstoel, reden wij bij nacht en ontij langs ’s Heren wegen, omgeven door de pianoklanken van Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Knus en domweg gelukkig.

In april 2012 verhuisden wij allemaal naar Almere en was de roedel weer dagelijks bij elkaar.

Afgelopen voorjaar en zomer vonden we haar wat sip. Ze was wel vrolijk, deed alles zoals zij het volgens routine prettig vond, maar er ontbrak een vleugje pit, moeilijk te omschrijven en ook geen reden om een dierenarts te bezoeken. In het laatste nest van Orpa was ze nog maar matig geïnteresseerd. Bij het uitlaten ging ze vol achter konijnen aan en groef enthousiast naar muizen, maar toch. Ze hijgde wel veel, ook als ze op de bank tegen mij aan zat en we samen tv keken. Met eten werd ze steeds kieskeuriger, soms at ze ’s morgens helemaal niet. Maar dat haalde ze dan ruimschoots ’s avonds weer in. Warmte of hormonen, dachten wij.

In augustus kampeerden we in Noord-Limburg en voor 19 augustus stond een  afspraak om haar dochters heupen te laten röntgenen bij Maarten Kappen in Eersel. Omdat we er toch waren, vroegen we of hij even naar haar hart en longen wilde luisteren, dat hijgerige was toch wel vreemd en haar hartslag leek wat snel. Meer ter geruststelling dan dat er echt wat aan de hand was, dachten wij.

Bij het luisteren vertrouwde Maarten Kappen de longen niet, er werd besloten een thoraxfoto te maken en daarop was de verschrikkelijke waarheid te zien: de longen waren all-over wit ipv zwart: uitgezaaide kanker. Waar de hoofdbron zat hebben we niet eens meer uitgezocht, dit was duidelijk. De lymfeklieren waren ook vergroot en hij zag een plekje bij de keel.

Op dat moment kantelde de wereld:  voor ons stond een blije, kwispelende Rinne Roos die dodelijk ziek bleek te zijn en nog maar heel kort te leven had. Het was niet te bevatten.

De tweede week van onze vakantie hebben we niets anders gedaan dan proberen te wennen aan het idee dat ze er heel snel niet meer zou zijn. Alsof bij ons het kwartje viel, zagen we haar conditie met de dag verslechteren. Ze sliep bijna alleen nog maar, at heel matig en leefde alleen op bij het uitgaan. Dan was ze vrolijk als altijd, alert en beschermend op haar vertrouwde, vriendelijke manier.

Bij thuiskomst overleg met onze eigen dierenarts, die bij het zien van de rontgenfoto’s aangaf dat het eigenlijk onmogelijk was dat Rinne Roos met zulke aangetaste longen überhaupt nog lucht had. Alles voor de baas, leek het wel, letterlijk tot de laatste ademtocht.

Uiteraard wilden we haar een verschrikkelijk einde besparen. We hebben het nog een paar dagen aangezien, zij had geen pijn, maar haar conditie ging zienderogen achteruit en toen ze alleen nog maar wat brokjes kon eten tijdens het lopen en het eerste kuchje zich aandiende, was duidelijk dat we haar moesten laten gaan. ’s Morgens nog een laatste wandeling met een lange pauze op het bankje in het bos waar ze nog heerlijk naast mij gezeten heeft en tegen mijn been aangeleund zat. Alles volgens de routine die zij zo prettig vond. Zij bleef tot het laatst voor ons zorgen, wij moesten vooral niet ongerust zijn, ze was alleen een beetje moe.

De dierenarts is bij ons thuisgekomen, Rinne Roos begroette de da allerhartelijkst en na nog een handjevol kattenbrokjes gegeten te hebben - kijk, niks aan de hand, vrouwtje!  is zij vredig ingeslapen op mijn schoot met haar neus tegen mijn arm - vol vertrouwen dat het goed was. Hoe dicht ze al bij het einde was, bleek wel toen ze bij de tweede (over)dosis slaapmiddel al na één enkel zuchtje weggleed.

Wij hebben haar nog enkele uren bij ons gehouden, zodat de andere honden tijd hadden om afscheid te nemen. Willemijn bleef bij haar waken, maar toen we het lichaam van Rinne Roos inpakten voor vervoer begreep ze er niets meer van en zagen we haar hele houding omslaan in een dieptreurige moedeloosheid.

De volgende ochtend is Rinne individueel gecremeerd, daarna is zij weer thuisgekomen.

Het gesprek tussen ons is stilgevallen, maar we waren nog lang niet uitgepraat.

Rinne Roos leeft voort in haar nakomelingen, in de vele herinneringen en de stille getuigen van onze kampioen in de vorm van bekers, rozetten, linten en het kampioenskruis van de Raad van Beheer.

Wat Rinne Roos betekende voor de roedel zien we nu pas goed. Zij straalde een rust en zelfverzekerdheid uit waardoor de andere honden zich veilig en geborgen voelden. Ook tijdens het wandelen was dat goed te merken. Rinne was voor geen enkele hond bang, zij liep overal langs en blafte zelden. Dat gaf de andere honden veel vertrouwen. De eerste tijd zijn Willemijn en Chaconne erg onzeker geweest en wilden niet meer spelen, ook niet buiten. Het zal zich ongetwijfeld herstellen, maar dat heeft tijd nodig. Orpa en Fien zoeken meer aandacht dan anders.

Wie Rinne Roos kende, wilde een wetter. Zij had vele fans en door haar besloten veel mensen voor een wetter te gaan.

Op de Buitgengewone Alg. Leden Verg. in maart 2011 werd zij uitgeroepen tot proto-type van hoe een wetter in karakter hoort te zijn: standvastig, rustig, flegmatiek, humoristisch, baasgericht, eigenwijs, vol zelfvertrouwen. Natuurlijk zat zij tijdens die vergadering in Putten niet naast, maar op mijn schoot, tot hilariteit van de aanwezigen.

Door Lobke van Smahusum hebben Marjolein en ik elkaar leren kennen, door (een fan van) Rinne Roos kregen we beiden een (andere, betere) baan en konden wij een huis kopen. Alsof hun taak volbracht was, overleden beide wetters veel te vroeg.

Rinne Roos heeft slechts 5 jaar en 8,5 maand mogen worden.

Wij hopen dat dochter Chaconne minder grootse dingen voor ons in petto heeft en gewoon heel erg oud mag worden.

Het gemis van Rinne Roos is nog steeds onwerkelijk en onbeschrijflijk groot en lijkt, naarmate de afstand in tijd groter wordt, alleen maar toe te nemen.  Het is onvoorstelbaar dat ze nu al tot de geschiedenis van ons leven behoort, waar zij nog volop het heden en de toekomst had moeten kleuren door haar flamboyante aanwezigheid. Zij leefde niet naast ons, maar in onze ziel. Daar zal zij tot in lengte van onze dagen blijven.

oktober 2013

Foto's Alice van Kempen