|
Isabel werd op 28 juni 2001 geboren, als
zesde pup in een nest van elf.
Ze was vanaf het begin een kleine prinses die precies wist wat ze
wilde. Zij was degene die bleef en vanaf het begin was ze speciaal.
Ze had een koninklijke uitstraling en ze
wist het.
Ze was hautain, lief, aanhankelijk,
mooi, op en top een prinses: prachtig en bescheiden tegelijk.
Ze kreeg een prachtig nest pups van Hylke, het L-nest en later een
nest van Aron, het O-nest.
Van het O-nest bleef een dochter bij ons
wonen.
Later kreeg ze nog een derde nestje, van Jilles: twee dochters die
het T-nest vormden.
Ze was een supergoede moeder: geen haartje zat er verkeerd bij Isa’s
kinderen, ze glommen je tegemoet. Ook kinderen van Orpa verzorgde ze
met liefde en plezier. Ze was de ideale oma.
Ze was ook, na het overlijden van Mientje en Lobke, een goede
roedelleider.
Ze was gewoon de baas.
Geen gedoe: ze keek en er werd gehoorzaamd.
Daar hoefde onze koningin geen toestanden voor uit te halen. Er werd
gewoon geluisterd.
Voor ons was Isa een zeldzaam lief en rustig meisje. Aanhankelijk,
zacht, een prima apporteur, dol op spelen met de bal, een
uitstekende mollenvanger.
En toen werd ze wat rustiger. Maar ze werd wat ouder, en hyper was
ze nooit geweest. Wij zochten er niets achter.
Maar toen werd ze wel erg rustig. Ze leek soms wat benauwd te
worden.
Op 7 mei gingen we daarom maar eens naar de dierenarts, en die
constateerde emfyseem en ook een cluster van geluid dat ze niet
vertrouwde. Een ontsteking hoopte ze. Maar misschien een tumor, zei
ze ook.
Isa kreeg prednison, maar dat hielp niets.
In de nacht van 8 op 9 mei werd ze nog benauwder. Haar slijmvliezen
werden steeds lichter.
Ze wilde niet meer zitten of liggen.
In de ochtend van 9 mei besloten we dat dit niet kon, we zouden de
dierenarts bellen. Dit was Isabel, onze koningin, onwaardig.
Maar om elf uur, Mir was net binnengekomen en bij haar gaan zitten,
klom Isa op de bank, ging ze eindelijk zitten en legde ze haar hoofd
tegen de leuning, met Mirs arm om haar heen.
Het volgende moment was ze er niet meer.
Onze lieve Isabel, onze prinses, ons mooie, lieve meisje, onze
supermoeder, onze koningin-moeder is er niet meer. Ze is
onvervangbaar.
We zijn blij dat ze door zal leven in haar kinderen en
kleinkinderen. |
